خلاصه این خبر را در چی تو وب میخوانید . در میان این افراد، داستان‌های تلخی از پدران سالخورده‌ای که سنوات ۳۰ ساله خود را برای خانه‌دار شدن فرزندانشان دادند، یا خانواده‌هایی که حالا در زیرزمین‌های نمور یا حتی مساجد زندگی می‌کنند، دل هر شنونده‌ای را به درد می‌آورد. یکی از مالباختگان می‌گوید: «بعد از ۳۰ سال کار و بازنشستگی، همه چیزم را به شکرابی دادم. حالا یک پایم تهران است و یک پایم اینجا، ویلان و سرگردان.» | در میان این افراد، داستان‌های تلخی از پدران سالخورده‌ای که سنوات ۳۰ ساله خود را برای خانه‌دار شدن فرزندانشان دادند، یا خانواده‌هایی که حالا در زیرزمین‌های نمور یا حتی مساجد زندگی می‌کنند، دل هر شنونده‌ای را به درد می‌آورد. یکی از مالباختگان می‌گوید: «بعد از ۳۰ سال کار و بازنشستگی، همه چیزم را به شکرابی دادم. حالا یک پایم تهران است و یک پایم اینجا، ویلان و سرگردان.»
