خلاصه این خبر را در چی تو وب میخوانید . پرستار خوزستانی که با بغض سخن می‌گوید، نماد هزاران پرستاری است که با وجود فشارها، هنوز به بیماران لبخند می‌زنند. اما این فداکاری نباید به قیمت فروپاشی جسمی و روحی آن‌ها تمام شود. نظام سلامت ایران برای پایداری، باید ابتدا سلامت و امید پرستارانش را تضمین کند. آیا این اراده در تصمیم‌گیران وجود دارد؟ این پرسش همچنان باز است. | پرستار خوزستانی که با بغض سخن می‌گوید، نماد هزاران پرستاری است که با وجود فشارها، هنوز به بیماران لبخند می‌زنند. اما این فداکاری نباید به قیمت فروپاشی جسمی و روحی آن‌ها تمام شود. نظام سلامت ایران برای پایداری، باید ابتدا سلامت و امید پرستارانش را تضمین کند. آیا این اراده در تصمیم‌گیران وجود دارد؟ این پرسش همچنان باز است.
